Rok 1889 to dla Paryża rok wyjątkowy - rok wystawy światowej, prezentującej najnowsze osiągnięcia nauki i techniki, na potrzeby której wzniesiono Wieżę Eiffla (przy okazji to rok otwarcia kabaretu Mulin Rouge w dzielnicy czerwonych latarni), a zarazem czas walki z epidemią czarnej febry, która zbiera śmiertelne żniwo wśród najuboższych mieszkańców miasta. Na domiar złego, miasto wstrząsane jest przez ataki anarchistów, próbujących obalić rząd. Nellie Bly ściga psychopatycznego mordercę kobiet, który swoje ofiary wyszukuje spośród pań lekkich obyczajów, a jednocześnie ukrywa się przed nim i przed francuską policją, pragnącą za wszelką cenę nie ujawniać światu istnienia oprawcy.

Razem z Nellie Bly czytelnik zagłębia się w kręte, ostro wznoszące się zaułki i strome schody dzielnicy Montmartre, gdzie mrok rozprasza jedynie wątłe światło ulicznych latarni gazowych. Gdzieś w tym labiryncie, na Nellie czai się morderczy "Alchemik", zaś pod ulicami Miasta Świateł, w cuchnących kanałach, do których odchody i ścieki wlewane są wprost z wiader przez specjalne otwory w podłogach kamienic, czai się niewidzialna śmierć: bakterie wywołujące czarną febrę.

Nellie Bly... istniała naprawdę. To pseudonim literacki Elizabeth Jane Cochran, niezwykłej kobiety, która żyła w latach 1864-1922 i której życie było co najmniej równie barwne, jak bohaterki Carol McCleary. Prawdziwa Nellie Bly rzeczywiście była dziennikarzem śledczym w "New York World" i faktycznie spędziła 10 dni w szpitalu dla obłąkanych na Blackwell Island, udając osobę psychicznie chorą. Artykuł o tym pobycie wywołał skandal i uczynił z niej śwatowej sławy pisarkę.